Penilaian psikologi ialah bidang pengetahuan yang penting bagi kebanyakan ahli psikologi klinikal, dengan beberapa menunjukkan bahawa sehingga 91% ahli psikologi terlibat dalam aktiviti terapeutik asas ini. [23] Penilaian sedemikian lazimnya dijalankan untuk mendapatkan pandangan dan mewujudkan hipotesis mengenai gangguan psikologi atau tingkah laku. Akibatnya, penemuan penilaian sedemikian biasanya digunakan untuk membangunkan tanggapan yang luas (bukannya diagnosis) untuk memaklumkan rancangan rawatan. Ujian formal, temu bual, semakan rekod, pemerhatian klinikal, dan pemeriksaan fizikal adalah beberapa kaedah yang digunakan.

Tatacara penilaian

Terdapat beratus-ratus alat penilaian yang berbeza, tetapi hanya beberapa yang telah terbukti mempunyai kedua-dua kesahan yang tinggi (bermaksud ujian mengukur perkara yang didakwa untuk diukur) dan kebolehpercayaan. Banyak langkah penilaian psikologi hanya tersedia untuk profesional kesihatan mental dengan latihan yang meluas. Pearson, sebagai contoh (salah satu daripada beberapa firma yang mempunyai hak dan perlindungan ke atas instrumen penilaian psikologi), mengehadkan orang yang boleh mentadbir, mentafsir dan melaporkan ujian tertentu. Sesiapa sahaja boleh mengambil peperiksaan Tahap Kelayakan A. Mereka yang ingin menggunakan alat penilaian di Tahap Kelayakan B mesti mempunyai ijazah sarjana dalam psikologi, pendidikan, patologi bahasa pertuturan, terapi pekerjaan, kerja sosial, kaunseling, atau bidang yang berkait rapat dengan tujuan penggunaan penilaian, serta latihan formal dalam pentadbiran etika, pemarkahan, dan tafsiran penilaian klinikal. Akses kepada langkah penilaian Kelayakan C (peringkat tertinggi) memerlukan ijazah kedoktoran dalam psikologi, pendidikan, atau bidang yang berkait rapat, serta latihan formal dalam pentadbiran etika, pemarkahan dan tafsiran penilaian klinikal yang berkaitan dengan tujuan penggunaan penilaian. [24]

Langkah-langkah psikologi sering dikelaskan kepada salah satu daripada beberapa kategori, termasuk yang berikut:

• Ujian kecerdasan & pencapaian – Ujian ini direka bentuk untuk mengukur jenis fungsi kognitif tertentu (selalunya dirujuk sebagai IQ ) berbanding dengan kumpulan norma. Ujian ini, seperti WISC-IV dan WAIS, cuba mengukur sifat seperti pengetahuan am, kemahiran lisan, ingatan, rentang perhatian, penaakulan logik dan persepsi visual/ruang. Beberapa ujian telah ditunjukkan untuk meramalkan dengan tepat jenis prestasi tertentu, terutamanya skolastik. [23] Ujian lain dalam kategori ini termasuk WRAML dan WIAT .
• Ujian personaliti – Ujian personaliti bertujuan untuk menerangkan corak tingkah laku, pemikiran dan perasaan. Mereka biasanya termasuk dalam dua kategori: objektif dan projektif . Ukuran objektif, seperti MMPI, adalah berdasarkan jawapan terhad—seperti ya/tidak, benar/salah atau skala penilaian—yang membolehkan pengiraan markah yang boleh dibandingkan dengan kumpulan normatif. Ujian projektif, seperti ujian inkblot Rorschach, membenarkan jawapan terbuka, selalunya berdasarkan rangsangan yang samar-samar. Langkah penilaian personaliti lain yang biasa digunakan termasuk PAI dan NEO
• Ujian neuropsikologi - Ujian neuropsikologi terdiri daripada tugas yang direka khusus yang digunakan untuk mengukur fungsi psikologi yang diketahui dikaitkan dengan struktur atau laluan otak tertentu. Ia biasanya digunakan untuk menilai kemerosotan selepas kecederaan atau penyakit yang diketahui menjejaskan fungsi neurokognitif, atau apabila digunakan dalam penyelidikan, untuk membezakan kebolehan neuropsikologi merentas kumpulan eksperimen.
• Alat Pengukuran Diagnostik – Pakar psikologi klinikal dapat mendiagnosis gangguan psikologi dan gangguan berkaitan yang terdapat dalam DSM-5 dan ICD-10 . Banyak ujian penilaian telah dibangunkan untuk melengkapkan pemerhatian klinikal doktor dan aktiviti penilaian lain. Sebahagian daripada ini termasuk SCID-IV, MINI, serta beberapa khusus untuk gangguan psikologi tertentu seperti CAPS-5 untuk trauma, ASEBA dan K-SADS untuk afektif dan Skizofrenia pada kanak-kanak.
• Pemerhatian klinikal – Ahli psikologi klinikal juga dilatih untuk mengumpul data dengan memerhati tingkah laku. Temu bual klinikal adalah bahagian penting dalam penilaian, walaupun menggunakan alat rasmi lain, yang boleh menggunakan sama ada format berstruktur atau tidak berstruktur. Penilaian sedemikian melihat pada bidang tertentu, seperti penampilan dan tingkah laku umum, mood dan kesan, persepsi, pemahaman, orientasi, wawasan, ingatan, dan kandungan komunikasi. Satu contoh psikiatri temu bual rasmi ialah pemeriksaan status mental, yang sering digunakan dalam psikiatri sebagai alat pemeriksaan untuk rawatan atau ujian lanjut. [23]

Kesan diagnostik

Selepas penilaian, ahli psikologi klinikal boleh membuat diagnosis. Klasifikasi Statistik Antarabangsa Penyakit dan Masalah Kesihatan Berkaitan (ICD-10) digunakan di banyak negara, manakala Manual Diagnostik dan Statistik Gangguan Mental paling kerap digunakan di Amerika Syarikat. Kedua-duanya adalah sistem nosologi yang terutamanya menganggap gangguan kategori yang didiagnosis menggunakan set kriteria seperti simptom dan tanda. [25]

Beberapa model baharu sedang dibincangkan, termasuk "model dimensi" berdasarkan model ciri manusia yang terbukti secara eksperimen (seperti model lima faktor personaliti [25] [26] ) dan "model psikososial", yang memerlukan perubahan, intersubjektif yang lebih besar. [27] Penyokong model ini berpendapat bahawa mereka akan memberikan fleksibiliti diagnostik dan utiliti klinikal yang lebih besar tanpa bergantung pada idea perubatan tentang penyakit. [28] Walau bagaimanapun, mereka mengakui bahawa model ini masih belum cukup teguh untuk kegunaan umum dan perlu dipertingkatkan lagi. [28]

Pakar psikologi klinikal tidak selalunya mendiagnosis, sebaliknya menggunakan formulasi—peta individu tentang cabaran yang dialami oleh pesakit atau klien, termasuk unsur predisposisi, pemendakan dan mengekalkan (mengekalkan). [29]

Ramalan klinikal lawan mekanikal

Penilaian klinikal boleh ditakrifkan sebagai masalah ramalan di mana matlamatnya adalah untuk membuat kesimpulan (ramalan) mengenai tingkah laku masa lalu, sekarang dan masa depan. [30] Sebagai contoh, banyak keputusan terapi dipilih berdasarkan apa yang doktor percaya akan membantu pesakit mencapai matlamat terapeutik. Setelah pemerhatian telah dikumpulkan (cth., keputusan ujian psikologi, tanggapan diagnostik, sejarah klinikal, X-ray, dll.), terdapat dua kaedah yang saling eksklusif untuk menggabungkan sumber maklumat tersebut untuk membuat pilihan, diagnosis atau ramalan. Satu pendekatan adalah untuk menggabungkan data dalam kaedah algoritma, atau "mekanikal". Kaedah ramalan mekanikal pada asasnya adalah cara menggabungkan data untuk sampai pada kesimpulan atau ramalan tingkah laku (contohnya, tindak balas rawatan). Ramalan mekanikal tidak menghalang gabungan sebarang jenis data; pertimbangan klinikal boleh dimasukkan ke dalam algoritma jika dikodkan dengan betul. [30] Ciri yang membezakannya ialah, sebaik sahaja data yang akan digabungkan disediakan, pendekatan mekanikal akan memberikan ramalan yang boleh dipercayai sepenuhnya. Iaitu, ia akan sentiasa membuat ramalan yang sama berdasarkan fakta yang sama. Ramalan klinikal, sebaliknya, tidak memastikan ini kerana ia bergantung pada proses membuat keputusan, keadaan mental dan asas pengetahuan doktor. [31] [30]

Pertikaian "klinikal berbanding ramalan statistik" pada asalnya didokumentasikan sepenuhnya oleh Paul Meehl pada tahun 1954. [31] di mana beliau menyiasat hujah bahawa kaedah gabungan data mekanikal (formal, algoritmik) mungkin mengalahkan kaedah klinikal (cth., subjektif, tidak formal, "dalam kepala doktor") apabila kombinasi tersebut digunakan untuk meramalkan tingkah laku. Meehl memerhatikan bahawa teknik gabungan mekanikal dilakukan sama atau lebih baik daripada mod klinikal.[31] Meta-analisis seterusnya kajian yang membandingkan secara langsung ramalan mekanikal dan klinikal telah melahirkan kesimpulan 1954 Meehl. [32] [33] Tinjauan 2009 terhadap pakar psikologi klinikal mendapati bahawa doktor hampir secara eksklusif menggunakan pertimbangan klinikal mereka untuk membuat ramalan tingkah laku untuk pesakit mereka, termasuk diagnosis dan prognosis . [34]